Ik heb deze week een weekje verlof. Normaal lukt het mij goed om werkgerelateerde zaken af te blokken maar deze week slagen ze erin om mij toch elke dag te bereiken met issues (van mijn hoofdberoep). Ik slaag er niet om te deconnecteren…
Ik ben dus over de rooie gegaan, heb mijn telefoon genomen en mijn leidinggevende gebeld om mijn gal uit te spuwen. (Terwijl zij hier helemaal niets kon aan doen) Pfieuw, dat was eruit. Ik was mijn negatieve energie kwijt maar ik had deze wel aan haar doorgegeven 
Dat was natuurlijk niet echt proper van mij maar gelukkig wist ik wel wat er gebeurd was.
Omdat ik in de hoogste stresslaag terecht gekomen ben heeft mijn emotioneel brein het overgenomen. In normale omstandigheden gaat mijn Prefrontale cortex ervoor zorgen dat ik eerst nadenk voor ik iets zeg. Wanneer je in de ‘rode zone’ terecht komt wordt de verbinding met de Prefrontale cortex verbroken en reageert enkel het emotioneel brein. Je denkt niet meer na.
Ik kon er dus letterlijk niets aan doen… op dát moment.
Achteraf heb ik nog een ademhalingsoefening gedaan om mijn stresslevel verder te doen zakken en ben ik even gaan wandelen in de natuur. Enerzijds omdat de natuur en zuurstof deugd doet maar ook omdat ik mijn spieren voelde verkrampen.
Ik vind het ook altijd leuk om metaforen te zien in de natuur. Heel inspirerend tijdens wandelcoaching trouwens.
Ik zag vlakbij mij 2 reigers zitten. Ik stopte en bleef kijken. Plots vlogen ze op, de ene liet een kakje vallen terwijl de andere ernaast vloog. Ik moest glimlachen. Jep, shit loslaten en move on! Dat was ik terwijl zij naast mij vloog en het mij gewoon toeliet 
Volgende keer ga ik proberen nog beter naar mijn lichaamssignalen te luisteren en te voorkomen dat ik in die rode zone terechtkom. But hey, we are not perfect, we are human 
